Η Αριστερά να μην μείνει απούσα

Φαίνεται τις τελευταίες μέρες ότι οι προσπάθειες για λύση του Κυπριακού οδεύουν προς το τέλος τους. Ο Αναστασιάδης ήδη έχει δηλώσει ότι μετά από τις μέχρι τώρα συγκλίσεις έχει ανοίξει και ο δρόμος για συζήτηση του εδαφικού στο εξωτερικό.

Η Αριστερά και  ιδιαίτερα το ΑΚΕΛ  έχει τεράστιες ευθύνες και ρόλο να διαδραματίσει στη σημερινή συγκυρία για κατάληξη των συνομιλιών και για τη λειτουργία της λύσης.

Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα και ξεφεύγοντας από τις λεπτομέρειες της κάθε πτυχής που συζητείται στο τραπέζι των συνομιλιών,  διαπιστώνει κανείς ότι οι βασικές παράμετροι ήδη έχουν συμφωνηθεί από το 2004.  Ένα σχετικό προχώρημά τους έχει γίνει μέσα από τις συνομιλίες Χριστόφια – Ταλάτ  και τώρα μέσα από τις συνομιλίες Αναστασιάδη- Ακκιντζί.

Το 2004 παρά το ότι ήταν μια ιστορική ευκαιρία για λύση με την εξέγερση των Τ/κυπρίων και την ανατροπή του Ντενκτάς,  παρά τις όποιες επιμέρους βελτιώσεις που θα μπορούσαν να γίνουν στο  τότε  σχέδιο Ανάν, εντούτοις η λύση δεν έγινε δυνατή λόγω της ύπαρξης του Τάσσου τότε στην προεδρία και της αναποφασιστικότητας  που έδειξε  το ΑΚΕΛ με το αμίμητο: «Θα ψηφίσουμε ΟΧΙ  για να τσιμεντώσουμε το ΝΑΙ».

Ακόμα και το 2008 ήταν μια δεύτερη ιστορική ευκαιρία για λύση,  με την άνοδο του Χριστόφια στην προεδρία, όπου παράλληλα είχαμε τον  Ταλάτ στην προεδρία των Τ/κυπρίων .  Όμως και εκείνη η ευκαιρία σπαταλήθηκε μέσα από το ροκάνισμα του χρόνου , όπου,  το «όχι σε χρονοδιαγράμματα και νέες επιδιαιτησίες»  που υιοθέτησε ο Τάσσος μετά το Δημοψήφισμα, έγινε παντιέρα στα χέρια του Χριστόφια και μανδύας της έλλειψης αποφασιστικότητας εκ μέρους του.

Παρολα αυτά και παρά το ότι μια συμφωνία και ένα νέο δημοψήφισμα είναι προ των πυλών, η Αριστερά στην Ε/κυπριακή πλευρά και ιδιαίτερα η βασική της δύναμη, το ΑΚΕΛ, συνεχίζουν να βρίσκονται σε σύγχυση και έντονο σκεπτικισμό για τις εξελίξεις που προδιαγράφονται.

Το ΑΚΕΛ δεν είναι αρκετό να λέει ακόμα σήμερα, απλώς  ότι στηρίζει τις προσπάθειες για λύση και την ίδια ώρα ότι δεν θα δεχθεί την οποιαδήποτε λύση ή  να βρίσκεται στη Μόσχα και η μόνη ακόμα έγνοια να είναι να μην μπουν χρονοδιαγράμματα για κατάληξη των συνομιλιών ή επιδιαιτησίες ή ακόμα να συζητιούνται σχέδια β΄  περί προεδρικών σε περίπτωση μη λύσης.

Ή, ακόμα, να επικαλείται η Αριστερά κόκκινες γραμμές που αντανακλούν ουσιαστικά το παρελθόν και αφορούν στενά εθνικές διεκδικήσεις και καμιά σχέση δεν έχουν με τη σημερινή πραγματικότητα και το μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας. Η μόνη αποδεκτή κόκκινη γραμμή θα έπρεπε να είναι αυτή που μπορει να τίθεται από κοινού και από τις δυο κοινότητες.

Ο κοινοβουλευτικός δε εκπρόσωπος του κόμματος, Σ. Στεφάνου, δήλωνε στις 15 του Οκτώβρη σαν μια άλλη Πυθία: « Κανείς δεν μπορεί να πει αν είμαστε μακριά ή κοντά σε λύση. Πολύ περισσότερο, κανείς δεν μπορεί να πει ότι θα έχουμε λύση». Μια δήλωση που αντανακλά την πλήρη σύγχυση και έλλειψη εμπιστοσύνης για την ερχόμενη περίοδο, που τοποθετεί τον εαυτό του μακριά από τα τεκταινόμενα και που καθόλου δεν φιλοδοξεί να τα επηρεάσει.

Η Αριστερά έχει καθήκον να βγει όσο πιο σύντομα γίνεται από το καβούκι της και την εσωστρέφεια στην οποία έχει μπει μετά τις βουλευτικές, και με αποφασιστικότητα να μπει μπροστά και να καθοδηγήσει τις εξελίξεις που προδιαγράφονται. Σε αντίθετη περίπτωση,  η ιστορία θα την προσπεράσει για ακόμα μια φορά, με όλες τις συνέπειες που αυτό θα έχει για το εργατικό κίνημα.

Το κλειδί, όπως αρέσκονται  οι αξιωματούχου του ΑΚΕΛ να λένε κατά καιρούς , βρίσκεται στα χέρια του κόμματος αλλά ταυτόχρονα αν επικρατήσουν για ακόμα μια φορά οι φοβίες και η έλλειψη αποφασιστικότητας, τότε το ΑΚΕΛ θα μετατραπεί σε κλειδί της μη λύσης.

Νοουμένου ότι από τότε με το σχέδιο ΑΝΑΝ,  όπως εκτιμούσε η συνδιάσκεψη του κόμματος του Απρίλη του 2004 (όταν πήρε την απόφαση για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα), διασφαλίζονταν οι βασικές παράμετροι της λύσης και η επανένωση του νησιού, πολύ περισσότερο σήμερα μετά και τις βελτιώσεις που έγιναν σε διάφορα κεφάλαια, θα ‘πρεπε σύνθημα της Αριστεράς,  42 χρόνια μετά το ΄74 και το διαχωρισμό,  να είναι το ότι είναι προτιμότερη η οποιαδήποτε λύση παρά η μη λύση, και παράλληλα παλεύουμε για να βελτιωθεί όσο είναι εφικτό,  για τα συμφέροντα και των δύο κοινοτήτων.

Κατά τη διάρκεια των 42 χρόνων μετά το ΄74 παρουσιάστηκαν πάρα πολλές ευκαιρίες για λύση. Η κάθε ευκαιρία ήταν σημαντική και ίσως η κάθε μια να ήταν και η τελευταία για τις συνθήκες που επικρατούσαν και για τη λύση που επιδιωκόταν ή για τις δυνατότητες ουσιαστικής συνύπαρξης μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Η προσπάθεια του 2004 έκανε την ποιοτική διαφορά και έφερε τη λύση σε απόσταση αναπνοής λόγω της κίνησης των μαζών με προεξέχουσα την εξέγερση των Τ/κυπρίων. Σήμερα λόγω των συνθηκών και πραγματικοτήτων που έχουν διαμορφωθεί, φαίνεται να είναι και η τελευταία φορά που γίνεται προσπάθεια για λύση στη βάση της Ομοσπονδίας. Μπορεί σε μια άλλη συγκυρία (συνήθως κάθε νέα προσπάθεια γίνεται ανά δεκαετία) να δούμε ξανά προσπάθειες για λύση του Κυπριακού, αλλά σίγουρα τότε δεν θα μιλάμε για Ομοσπονδία, αλλά για συνομοσπονδία, σχέσεις καλής γειτονίας ή κάτι άλλο.

Το  ΑΚΕΛ πρέπει να βγει μπροστά, και μαζί με την Τ/κυπριακή Αριστερά να συμπαρασύρουν και τις μάζες των δύο κοινοτήτων στην προοπτική της λύσης που φαίνεται να ανατέλλει, συμβάλλοντας και στη συνειδητοποίηση των θετικών που η λύση θα φέρει για τις μάζες και των δύο κοινοτήτων.  Σ΄ αυτή την κατεύθυνση θα σπρώξουν ακόμα παραπάνω και τους Ακκιντζί και Αναστασιάδη για την τελική ευθεία των συνομιλιών ή ακόμα, θα τους αποθαρρύνουν για πιθανές παλινδρομήσεις.

Η πίεση που δέχεται ιδιαίτερα η ε/κ πλευρά για να προχωρήσει σε λύση είναι τεράστια, από όλους τους διεθνείς παράγοντες, λόγω των τεράστιων οικονομικών και γεωστρατηγικων συμφερόντων που αυτή θα εξυπηρετήσει. Η ίδια η εκλογή του Ακκιντζί ήταν μια μεγάλη  πίεση πάνω στον Αναστασιάδη για να επανέλθει στις συνομιλίες μετά την αποχώρησή του με αφορμή το Βarbaros.

Η πίεση που θα αποτελούσε ίσως τον καθοριστικότερο παράγοντα για την τελική ευθεία, χωρίς επιστροφή και παλινδρομήσεις, θα ήταν η ενεργοποίηση των μαζών στην κατεύθυνση της λύσης, και αυτό μπορεί να το πετύχει η Αριστερά συντονίζοντας τη δράση της σε Βορρά και Νότο, τόσο με παράλληλες δράσεις αλλά και μέσα από δικοινοτικές δράσεις και εκδηλώσεις.

Η κοινή δράση  Ε/κυπριακής και Τ/κυπριακής Αριστεράς θα έβαζε και στο περιθώριο και τους απορριπτικούς και των δύο κοινοτήτων, που παρά το ότι έχουν γίνει  γραφικοί και έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα σύνορα της λογικής, εντούτοις ακόμα έχουν το θράσος να βγαίνουν σε παρέλαση στα μέσα ενημέρωσης και να μαϊμουδίζουν εκπέμποντας παρωχημένους εθνικιστικούς και αλυτρωτικούς λόγους.

Μια τέτοια δράση της Αριστεράς σήμερα για τη λύση θα βάλει και τις βάσεις για τη δράση της επόμενης μέρας για τη διαφύλαξη και λειτουργία με τον καλύτερο τρόπο της λύσης – επανένωσης.

Μάζος